شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 7751

توصیف و بیان امور طبیعی

به کار بردن مضامین پند و اندرز در شعر

تبدیل موضوعات و تمثیلات کهن به مضامین تازه

دورشدن از حقیقت و واقعیت و تخیلی‌شدن شعر

سخن‌گفتن پادشاهان گورکانی هند به فارسی

توجه و مهر شاهان صفوی نسبت به شاعران

سیطره مغولان و تیموریان بر سرزمین ایران

شاعرنوازی و ادب‌گرایی سلاطین هند

وحشی بافقی: سبک شعرش حدّ واسط سبک دوره خراسانی و سبک هندی و واقع‌گرایی شاخصه اصلی آن است.

بیدل دهلوی: از ویژگی‌های عمده شعر او، استعاره‌های رنگین، خیال‌انگیز و سرشار از ابهام است.

کلیم کاشانی: ضرب‌المثل‌ها و الفاظ محاوره سخن او را برجسته ساخته است. وی در ابداع مضامین مشهور است.

صائب تبریزی: معروف‌ترین شاعر سبک هندی و از پرکارترین شاعران فارسی‌زبان است.

آشنایی با تفکرات و معارف هندوان در این دوره هیچ نقشی در تغییر سبک نداشت.

اصفهان که پایتخت و محل اجتماع شعرا و فضلا بود، از دیدگاه ادبی توسعه یافت.

شاعران این دوره تشخیص داده بودند که سبک عراقی از واقعیت دور شده و کاملاً جنبه ذهنی و تخیلی یافته است.

حکومت در دست جانشینان تیمور بود و دو جریان شعری رونق داشت: یکی شعر لطیف و فصیح بابا فغانی و دیگری مکتب وقوع.

بعد از ظهور شاعران بزرگی چون سعدی، مولانا و حافظ در دوره عراقی به دلیل تسلط طولانی‌مدت مغولان و تیموریان، جایی برای رشد زبان و ادبیات فارسی و ادیبان باقی نماند. 

وحشی بافقی از شاعران قرن دهم است که سبک شعرش حدّ واسط سبک دوره عراقی و دوره هندی است و واقع‌گرایی شاخصه اصلی آن است.

هر چند شاهان صفوی در ترویج و نفوذ فرهنگ زبان عربی در ایران نقش بسزایی داشتند؛ اما کم و بیش به زبان فارسی نیز کتاب نوشته و به نوعی علاقه نشان داده‌اند.

شاعران این دوره تشخیص داده بودند که سبک عراقی از واقعیت دور شده و کاملاً جنبه ذهنی و تخیلی یافته است و با ادامه پایبندی به سنن ادبی نابود می‌شود.