شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 210

بر افسر شاهان سرافراز نشیند / هر گرد که از گوشۀ دامان تو برخاست

چندین هزار صید فتد در قفای تو / هر گه که التفات کنی بر قفای خویش

یکباره سبکبار شد از غصۀ دوران / آن را که به‌جز رطل گران هیچ ندادند

پای مجنون به در خیمۀ لیلی نرسد / تا به سر طی نکنی راه بیابانی را

بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه / که از پای خمت یکسر به حوض کوثر اندازیم

می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم / چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل / شاید که چو وا بینی خیر تو در این باشد

ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند / یار مه‌روی مرا  نیز به من باز رسان

چرا چون لاله خونین‌‌‌‌دل نباشم / که با من نرگس او سر گران کرد

گویی بطّ سفید جامه به صابون زده است / کبک دری ساق پا در قدح خون زده است

پیوند روح می‌‌کند این باد مشک‌‌بیز / هنگام نوبت سحر است ای ندیم خیز

پشت هر شادی غمی بنهفته بنگر کآسمان / ابر گریان دارد و خورشید خندان نیز هم

دردند خودپرستی و خودکامی / با این دو فرقه راه نپیمایید

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب / بس عمر شد تمام و نشد روز و شب تمام

خویشتن دیدن و از خود گفتن / صفت مردم کوته‌‌نظر است

همیشه بار جفا بردن و نیاسودن / همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن

از خم ابروی تو ام هیچ گشایشی نشد / وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

غم به سراپرده شد آتش پرورده شد / گرفت در جان ما نوبت دیدار خواست

نوبت خانه گذشت نوبت بستان رسید / صبح سعادت دمید وقت وصال و لقاست

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز / کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو