شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 11949

ز قفای من و تو گرد جهان را بسیار/دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد

سوختم در محنت و درد و خطر/در میان آتشم آورده‌ای 

گم شد از من گم شدم از یاد او/ماند بر جا قصه بیداد او

هر چه کردم لابه و افغان و داد/گوش بست و چشم را بر هم نهاد 

ز روی لطف و دلداری بیا سامان کارم کن / که خود را بی تو سامانی نمی بینم نمی بینم

من از خاک درت رفتم،متاعم را به غارت ده / گرانی بردم از کویت،رقیبان را بشارت ده

بازآی که بی روی تو ای شمع دل افروز / در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست

چه باشد گر به سوی ما قدم را رنجه فرمایی / به امیدی که چون باد بهار از در برون آیی

دردمندی من سوخته‌ی زار و نزار / ظاهراً حاجت تقریر و بیان این همه نیست

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد / ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست

 گفته‌ای لعل لبم هم درد بخشد هم دوا / گاه پیش درد و گه پیش مداوا میرمت

ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت / با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت