شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17912

من خیال تو را کجا بینم/ چون همه شب ز رنج بیدارم

بدین زمان که ز فردوس هر زمان رضوان/ همیگشاید بر بوستان خرّم در

فراق تو بخواهد گستریدن/ ز خار و آتشم بالین و بستر

ز شوق طلعت و حرص لقای تو مستم/ به روز چون حربا و به شب چو نیلوفر (حربا: آفتابپرست)

نرگس مست نوازش‌گر مردم‌دارش / خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد (استفاده از آرایه‌های بیانی)

من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی / که پیر می‌فروشانش به جامی بر نمی‌گیرد (کاربرد شبکه معنایی)

در پاش فتاده‌ام به زاری / آیا بود آنکه دست گیرد (سادگی زبان شعر)

صالح و طالح متاع خویش نمودند / تا که قبول افتد و که در نظر آید (وجود واژگان غیر فارسی)

در شهری که موش آن صد من آهن بتواند خورد، آخر باز، کودکی را هم بر‌تواند داشت. (کاربرد دستور تاریخی)

آن را که گوش ارادت گران‌[سنگین] آفریده‌اند چون کند که بشنود و آن را که کمند سعادت کشان می‌برد چه کند که نرود؟ (تأکید بر قضا و قدر)

هر که در خدمت پادشاه یک‌دل باشد او را دوستان و دشمنان پادشاه خصم گردند؛ دوستان از روی حسد در جاه و دشمنان از وجه اخلاص. (حذف دو فعل به قرینه)

از مبالغتی در تفتیش کار من چاره نیست که آتش از ضمیر چوب و دل سنگ بی جدّ تمام و جهد بلیغ، بیرون نتوان آورد. (کاربرد اضافه تشبیهی)