شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 2: پایه‌های آوایی | آزمون شماره 925

آن‌‌که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌‌رود / گو نفسی که روح را می‌‌کنم از پی‌‌اش روان

يغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست / در سر کلاه بشکن، در بر قبا بگردان

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند / بر جای بدکاری چو من، یکدم نکوکاری کند

زاهد خلوت‌‌نشین دوش به میخانه شد / از سر پیمان گذشت بر سر پیمانه شد

نه مهر راست زوال و نه شوق راست، نهایت (مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن)

زنده شود هرکه پیش دوست بمیرد (مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلُ فاعلن)

جز گوش تو نشنود حدیث من (مستفعلُ فاعلاتُ فع‌لن)

آن سرو دو صد گلشن و گلزار مرا یافت (مفعولُ مفاعیلُ مفاعیلُ فعو‌لن)

 با قامت او هرکه نشاند پس از این سرو / بسیار کند سرزنش آن سرو که کشته است

بر یک دل مستمند سرگردان / صد درد و بلا گماشتن تا کی؟

 ما را دلی است گمشده در چین زلف تو / اکنون که حال با تو بگفتیم بازیاب

رنج که بردیم باد برد و تلف گشت / سعی که کردیم هرزه بود و هبا شد (تلف شد)

تاب در زلف داد و هر مویش / در دلم صدهزار تاب انداخت 

سرّ من از ناله من دور نیست / لیک چشم و گوش را آن نور نیست

چون ز مرغ سحر فغان برخاست / ناله از طاق آسمان برخاست

تا تو کردی به سوی ما نظری / ملک هر دو جهان مُسخّر ماست