شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 6503

ای گلبرگ جوان برِ دولت بخور که من / در سایه ً تو بلبل باغ جهان شدم 

فراوان سخن باشد آکنده گوش / نصیحت نگیرد مگر در خموش

کمال است در نفس انسان سخن / تو خود را به گفتار ناقص مکن

گفتی ز سرٌ عهد ازل یک سخن بگو / آن که بگویمت که دو پیمانه در کشم

ز قفای من و تو گرد جهان را بسیار/دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد

سوختم در محنت و درد و خطر/در میان آتشم آورده‌ای 

گم شد از من گم شدم از یاد او/ماند بر جا قصه بیداد او

هر چه کردم لابه و افغان و داد/گوش بست و چشم را بر هم نهاد 

بر سر تربت ما چون گذری همت خواه/که زیارتگه رندان جهان خواهد شد

فردا شراب کوثر و حور از برای ماست/امروز نیز ساقی مه‌روی و جام می

گره ز دل بگشا وز سپهر یاد مکن/که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد

مرا که ساغر چشم از غم تو پر خون است / چه جای ساقی و جام شراب گلگون است

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس/ زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

روزگارا طاق ایوان فلک در هم شکن/ طاق ایوان گو ممان چون کسری عالم نماند

از لب لعل توام کار به کام است امشب/ دولتم بنده و اقبال غلام است امشب

تا بدیدم حلقۀ زلف تو روز من شب است/ تا ببوسیدم سر کوی تو جانم بر لب است