شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 11257

هجو

وعظ و اندرز

مفاخره و شکایت و انتقاد اجتماعی

نزدیک شدن غزل به عشق زمینی

گفت الهی مرا فقر و فاقه به تو رسانید و لطف تو آن را زایل نگردانید.

این فاخته بر این درخت می‌گوید که کوکو من نیز موافقت او می‌گویم هوهو.

گفت زمین درخشان است از مرقّعیان چنان‌که آسمان درخشان است از ستارگان.

اندر خواستی کتابی، سبک و آسان، تا تو را یادگار بود و دیگر مردمان را فایده بود.

رزق اگرچه مقسوم است، به اسباب حصول آن تعلّق شرط است. (اهمیت تلاش)

هرکه را رنجی به دل رسانیدی از پاداش آن یک رنج ایمن مباش که پیکان از جراحت به درآید و آزار در دل بماند. (انتقام و کینه‌ورزی)

صیاد بی‌روزی ماهی در دجله نگیرد و ماهی بی‌اجل بر خشک نمیرد. (اعتقاد به قضا و قدر)

به جامع کوفه درآمدم دلتنگ یکی را دیدم که پای نداشت. شکر نعمت حق به جای آوردم و بر بی‌کفشی صبر کردم. (تأکید بر صبر)