شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 5660

عابدان جزای طاعت خواهند و بازرگانان بهای بضاعت. من بنده امید آورده‌ام نه طاعت.

مودّت اهل صفا چه در روی و چه در قفا نه چنان کز پَسَت عیب گیرند و در پیشت میرند.

یاد دارم که در ایام طفولیت متعبد بودمی و شب‌خیز و مولع زهد و پرهیز.

دزدی به خانه پارسایی درآمد، چندان که جست چیزی نیافت، دل‌تنگ شد.

کشیدم قلم بر سر نام خویش/ نهادم قدم بر سر کام خویش

بر قدم او قدمی می‌کشید/ بر قلم او رقمی می‌کشید

ای همۀ سلسله‌ام برخی آن طرّه و رخ/ وی همۀ طایفه‌ام بندۀ آن سینه و تن

برگ بی برگی بود ما را نوال/ مرگ بی مرگی بود ما را حلال

صد اشتر همه ماده و سرخْ موی / صد استر همه بارکش راه جوی

چه دَوَم که اسب صبرم نرسد به گرد وصلش / چه کنم که شاخ بختم ز قضا به بر نیاید

نبود جز به علم، مرد شریف / نشود جز به جهل مرد، وضیع

به بالای ایوان او راغ نیست / به پهنای میدان او باغ نیست

این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت؟ / وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید؟ (موازنه)

طبع تو سیر آمد از من جای دیگر دل نهاد / من که را جویم که چون تو طبع هر جاییم نیست (مجاز)

جور تلخ است ولیکن چه کنم گر نبرم/ چون گریز از لب شیرین شکر‌بار تو نیست (جناس)

تنها نه من به دانه خالت مقیّدم  / کاین دانه هر که دید گرفتار دام شد (واژه‌آرایی)