شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس چهارم: تاریخ ادبیات پیش از اسلام و قرن‌های اولیه هجری | آزمون شماره 16618

زبان پارسی میانه یا پهلوی، زبان رسمی دوران ساسانی بود.

آثاری که به زبان پهلوی تألیف شده، بیش‌تر آثار دینی زردشتی است.

آثار ادبی پهلوی به سبب اهمیت سنت شفاهی در ایران پیش از اسلام، غالباً به کتابت در نیامده بود.

از جمله آثاری که به زبان پهلوی نگارش یافته و زبان اصلی آن‌ها به دست ما رسیده است، می‌توان به کلیله و دمنه و هزار و یک شب اشاره کرد.

سپاس و آفرین بر خدای کامران و کامکار و آفریننده زمین و آسمان را، آن‌کش نه همتا و نه انباز و نه دستور و نه فرزند است.

پس عبدالمطلب گفت: ایُها الملک، مَن خداوند اشترم نه خداوند خانه، و مر این خانه را خداوندی هست و او خانه خود نگاه دارد.

درود بر محمد پیغامبر، بهترین جهان و گزین پیغامبران و نازنین همه فرزندان آدم و شفاعت‌خواه بندگان به روز بزرگ.

قاعده علم فنا و بقا بر اخلاص وحدانیّت است؛ یعنی چون بنده به وحدانیّت حق مُقّر آید، خود را مغلوب و مقهور حُکم حق بیند.

شعر مدحی یا مدیحه‌سرایی که از آغاز ادب فارسی به پیروی از شعر عربی معمول گشت، در این دوره جایگاه خود را پیدا کرد.

شعر غنایی با دو شاعر مشهور، کسایی و رودکی، قوت و استحکام یافت.

شعر حکمی و اندرزی در این دوره به وجود آمد ولی در دوره سلجوقیان به پختگی رسید.

داستان‌سرایی و قصه‌پردازی و آوردن حکایت‌ها و مثل‌ها نیز در شعر این دوره آغاز گشت.

حدود سال 346 قمری به فرمان ابومنصور عبدالرزّاق تألیف شد.

موضوع آن تاریخ گذشته ایران است.

عده‌ای از دانشوران خراسان آن را نوشتند.

امروزه بخش قابل توجّهی از آن باقی مانده است.