شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 11: آن شب عزیز | آزمون شماره 1110

گفتن ندارد، خودتان می‌دانید که من بیش از همه مسر بودم در شنیدن حرف‌های شما.

دستتان را بر چشم‌های درشتتان که در نور آفتاب جمع شده بود، همایل کرده بودید. 

بر خودم مصلطّ شدم و پشت ردیف آخر، گوشه‌ای کز کردم. شما هم مرا دیدید. 

از میان بچه‌ها در آمدیم. از حال و روز سؤال کردید و من خبر قابل عرض نداشتم.

گفتید: «از شامه قوی شما تشخیص بوی حمله قریب نیست.»

عمق گودال آنقدر نبود که بتواند جثه آدمی را ایستاده یا نشسته در خود بگیرد.

چون شما از آموختن هیچ چیز به شاگردانتان دریغ نداشتید، شبه شما را در میان تاریکی تعغیب می کردم. 

نمی پذیرفتید، طفره می رفتید ولی اصرار های من که بوی التماس می داد، عاقبت شما را متقائد کرد.

حزین ترین و عاشقانه ترین لهنی بود که در عمرم شنیده بودم.

وقتی به موظع رسیدیم، بچه‌ها گوشه و کنار پراکنده بودند.

فرصت چرتی شاید باشد اما سیر خواب نباید شد. خواب را مضمضه کنید.

آنچه مشکل بود، یافتن شما بود در این معرکه و تاریکی.