شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 16784

دلارام در بر، دلارام جوی / لب از تشنگی خشک بر طرف جوی

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست / بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست / سخن‌شناس نه‌ای جان من خطا اینجاست

ای ماه چو ابروان یاری گویی / یا نی چو کمان شهریاری گویی

ای که در کوی خرابات مقامی داری / جمّ وقت خودی ار دست به جامی داری

ای که مهجوری عشّاق روا می‌داری / عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

باز مخمورم، کجا شد ساقی، آن ساغر کجاست؟ / تشنگان عشق را‌ آن آب چون آذر کجاست؟

تو را که هر چه مراد است در جهان داری / چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

این خواجه را چاره مجو بندش منه پندش مگو / کان جا که افتاده است او نی مفسقه نی معبده است

از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو / آراسته دار ای جان زین گنج خرابی را

آن باده به جز یک دم دل را نکند بی‌غم / هرگز نکشد غم را هرگز نکند کین را

امشب ز خود افزونیم در عشق دگرگونیم / این بار ببین چونیم این بار مخسب امشب

شامگاهان که رؤیت دریا / نقش در نقش می‌نهفت کبود / داستانی نه تازه کرد به کار / رشته‌ای بست و رشته‌ای بگشود / رشته‌های دگر بر آب ببرد

اندر آن جایگه که فندق پیر / سایه در سایه بر زمین گسترد / چون بماند آب جوی از رفتار / شاخه‌ای خشک کرد و برگی زرد / آمدش باد و با شتاب ببرد

همچنین در گشاد و شمع افروخت / آن نگارین چربدست استاد / گوشمالی به چنگ داد و نشست / پس چراغی نهاد بر دم باد / هرچه از ما به یک عتاب ببرد

داستانی نه تازه کرد، آری / آن ز یغمای ما به ره شادان / رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه / از خرابی ماش آبادان / دلی از ما ولی خراب ببرد