شرکت در آزمون آنلاین فارسی 1 - درس هفدهم: سپیده دم | آزمون شماره 523

ای ستمکار بیندیش از آن روز سیاه/  که تو را شومی ظلم افکند از جاه به چاه

روز حشر از دل عاشق به جز این نیست سوال / که چه آمد به تو از یار ستمکارۀ تو

به آب تیغ شود شسته عاقبت صائب / غبار خواب ز چشم و دل ستمکاران

آن کس که ستم کرد بر این شهر ستم دید / ایزد نپسند ستم از هیچ ستمکار 

ای سرزمینی کز خاکت / خوشه‌های گندم می‌روید و پیامبران بر می‌خیزند. ( پربرکت و مقدس )

خورشید کربلا را در بر داری. ( به واقعه‌ی کربلا احترام می‌گذاری. )

تو را پیکری در اشتیاق شهادت نامیدم. ( جان‌فشانی )

این مسافر دیرین بر روی خار و درد. ( تحمل رنج و سختی‌های همیشگی )

ترک جان کن تا بیاید با تو جانان در میان/ هر دو نتوانی گرفتن جان و جانان در کنار 

قند میبارید از آن لعل درافشان در سخن/ مشک می افشاند از آن زلف پریشان در کنار 

وقت من از گریه و از ناله می کردند خوش/ شمع گریان در میان و چنگ نالان در کنار 

ای بسا شب ها که من در هجر او می ریختم/ اشک خونین در گریبان وز گریبان در کنار 

آن مرد به طرف کوی فرو رفت. طرار دیگر بیامد و خر را برد.
 

 پس آن مرد در چاه فریاد کرد که در این چاه هیچ نیست.
 

صفحۀ سفیدی را باز می‌کرد و ارتجالاً انشایی می‌ساخت و با صدای گرم و رسا به اصطلاح امروزی‌ها «اجرا می‌کرد.»
 

از این ملاقات چند روزی گذشت و خسرو زیر پلاس مندرس جان سپرد و آن همه استعداد را با خود به زیر خاک برد.