شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 10070

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

دانه دل کاشته‌‌ای زیر چنین آب و گلی/ تا که بهارت نرسد او شجری می‌‌نشود

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشن است / آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

چرخ بگردید بسی تا که چنین چرخ زدم / یار بنالید بسی تا که در این غار شدم

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود / آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

گر پای بر فرقم نهی، تشریف قربت می‌دهی / جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام را

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق

چون شبنم روشن‌گهر، با خار و گل یکرنگ شو

دود چراغی‌که نه‌ای از دل پروانه برآ

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان مرا

پس آن‌گه بسی عقد گوهر ز هم (U/−−U/−−U/−−U−−)

نه رازش می‌توانم گفت با کس (U/−−−U/−−−U−−−)

می وصلم بچشان تا در زندان ابد (UU/−−UU/−−UU/−−UU−)

از در صلح آمده‌ای یا خلاف (−U−/−UU−/−UU−/−UU−)

 سر بندگی بر زمینش نهاده / خداوندگاران دریا و سرحد (فعولن فعولن فعولن فعل)

عارف گوینده بگو تا که دعای تو کنم / چون که خوش و مست شوم هر سحری وقت دعا (مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن)

پای سرو بوستانی در گل است / سرو ما را پای معنی در دل است (فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن)

دامن دولت چو به دست اوفتاد / گر بهِلی بازنیاید به دست (مفتعلن مفتعلن فاعلن)