شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 4312

دل من بستۀ زنجیر سر زلف تو شد / با گرفتار خود اي سست‌وفا سخت مکوش

پاسخ تلخ تو و خندة شیرین با هم/ نوش در نیش نهان گشته و نیش اندر نوش

دوش سیلاب غمم تا به سر زانو بود / امشب اي دوست چه تدبیر که بگذشت ز دوش

داد عشّاق بده، وقت خود از دست مده/ وقت آن است که گیري سخن ما در گوش

متلکی می‌گفت که دو برادری مَثَل عَلَم یزید می‌مانید. دراز دراز ، می‌خواهید بروید آسمان شوربا بیاورید.
 

به شتر افسار گسیخته می‌مانی ، شلخته و هر دم بیل و هپل‌و هپو هستی.
 

خدایش بیامرزد ، پدر دریادل بود و در لاتی کار شاهان را می‌کرد.
 

نشانه می‌رفتم که به توپ بزنم اما پایم به توپ نمی‌خورد ؛ بور می‌شدم. بچه‌ها می‌خندیدند. به رگ غیرتم برمی‌خورد.

آموختنی ـ روشنفکری ـ حقیر ـ رساندن نامه یا پیام ـ کمین
 

عصایی سبک ـ روشنفکری ـ حقیر ـ بلیغ سخن گفتن ـ کمین
 

عصایی سبک ـ نوگرایانه ـ توان بینایی ضعیف داشتن ـ رساندن نامه یا پیام ـ کمین
 

آموختنی ـ نوگرایانه ـ توان بینایی ضعیف داشتن ـ بلیغ سخن گفتن ـ کمین