شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 136

مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش / فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد / بهار عارضش خطّی به خون ارغوان دارد 

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است / شمشاد خانه‌پرور من از که کمتر است 

با کاروان حله برفتم ز سیستان / با حله‌ای تنیده ز دل، بافته ز جان 

ز باغ روی تو صد سرخ‌گل چرا ندمد / که آب و رنگ بهارت روانه در رگ‌هاست 

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی / گلی نداشت خزان‌دیده باغ طبع امیدم 

بر برگ گل به خون شقایق نوشتهاند / کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت 

هر دو عالم هیچ می‌دانی که چیست / هر دو عکس طاق دو ابروی اوست 

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست؟ / منزل آن مه عاشق‌کش عیار کجاست؟

بشکن دل بی‌نوای ما را ای عشق / این ساز شکستهاش خوشآهنگ‌تر است 

با من به سلام خشک ای دوست زبان تر کن / تا از مژه هر ساعت لعل ترت افشانم 

درمانده‌ام به دست غم بی‌شمار خویش / آن فرصتم کجاست غم دیگران خورم 

چون بگویی بفشانی گهر از حقۀ لعل / چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید (۳ استعاره)

در جواب از تنگ شکّر قند ریخت / شکّر از لب‌های شکّرخند ریخت (۳ استعاره)

به خنده ای بت بادام چشم شیرین لب / شکر بریزد از آن پسته دهان که تو راست (۳ استعاره) 

یک سر به پای همت از این دامگاه دیو / چون مرغ برپرید و مقر بر قمر کنید (۳ استعاره)

من اشکم و او دیده، من آهم و او سینه / در پرده نمی‌مانم تا پردهدری دارم 

گر جان بدهد سنگ سیه، لعل نگردد /  با طینت اصلی چه کند؟ بدگهر افتاد 

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد / فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت 

آتش است این بانگ نای و نیست باد / هر که این آتش ندارد نیست باد