شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هجدهم : خوان عدل | آزمون شماره 3388

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت/شیوۀ جنات تجری تحتها الانهار داشت 

برون آمد از پیش کاووس شاه/شده تیره بر چشم او هور و ماه 

یکی غار پیش آیدت حول ناک/چنان شنیدم پر از بیم وباک

تو صلاح دل و دین را چو بدان چشم ببینی/ به خدا روح امینی و امین مشعله ها را 

ماه نو و مرغان آواره، دیوان غربی ـ شرقی، پرنده‌ای به نام آذرباد، پیامبر و دیوانه

دیوان غربی ـ شرقی، پیامبر و دیوانه، ماه نو و مرغان آواره، پرنده‌ای به نام آذرباد

پیامبر و دیوانه، پرنده‌ای به نام آذرباد، دیوان شرقی ـ غربی، ماه نو و مرغان آواره

پرنده‌ای به نام آذرباد، ماه نو و مرغان آواره، پیامبر و دیوانه، دیوان غربی ـ شرقی

داغ پنهانم نمی بینند و مهر سر به مهر / آن چه بر اجزای ظاهر دیده اند آن گفته اند

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر / شیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند

رنگ دستت نه به حنّاست که خون دل ماست / خوردن خون دل خلق به دستان تا چند؟

نه من از دست نگارین تو مجروحم و بس / که به شمشیر غمت کشته چو من بسیارند

اوست که عادل مطلق است/ و خوان عدل خود را بر همگان گسترده. (بی‌قید و شرط ـ سفره)
 

دم فرو دادن و برآمدنش؛ آن یکی ممدّ حیات است و این یکی مفرّح ذات. (ادامه دهنده ـ شادی‌بخش)
 

بگذار بر پشت زین خود معتبر بمانم/ تو در کلبه و خیمه خود باز بمان. (محترم و بااعتبارـ چادر)
 

او اختران را در آسمان نهاده/ تا به برّ و بحر نشانمان باشند/ تا نگه به فرازها دوزیم. (خشکی و بیابان ـ قسمت‌های بالا و دوردست‌ها)