شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | آزمون شماره 890

سعادت به بخشایش داور است               نَ در چن/گِ بازو /ی زو را/ورست

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را           ور قص د آ/ زا رم کنی/ هر گز نیا / زارم  تو را

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود               وا ر ه د / از حد ج هان/ بی ح د و ان / دا زه شَ ود

دریادلان راه سفر در پیش دارند                 پا  در  رکا / ب راهوا / رِ خویش دا / رَند

هر کو نصیحت می‌‌کند در روزگار حسن او/ دیوانگان عشق را دیگر به سودا می‌‌برد

یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا/ یار تویی غار تویی خواجه نگه دار مرا

من خمشم خسته گلو عارف گوینده بگو/ زآنکه تو داوود دمی من چو کهم رفته ز جا

دیده‌ی سیر است مرا جان دلیر است مرا/ زهره‌ی شیر است مرا زُهره‌ی تابنده شدم

ای به ازل بوده و نابوده ما/ وی به ابد زنده و فرسوده ما

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم تو را/ ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم تو را

دانه دل کاشته‌‌ای زیر چنین آب و گلی/ تا که بهارت نرسد او شجری می‌‌نشود

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق/ نفس راست چون کرد گردد روانه

تو مپندار کز این در به سلامت بروم/ دلم اینجاست بده تا به سلامت بروم

عشق تو بربود ز من مایه مایی و منی/ خود نبود عشق تو را چاره ز بی خویشتنی

مگردان غریب از درت بی نصیب/ مبادا که گردی به درها غریب

هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل/ هر کو شنید گفتا لله درُّ قایل 

ای صبح شب‌نشینان جانم به طاقت آمد/ از بس که دیر کردی چون شام روزه‌داران

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی/ کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را 

شاه عالم را بقا و عز و ناز/ باد و هر چیزی که باشد زین قبیل