شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 18957

ساقی ار باده از این دست به جام اندازد / عاشقان را همه در شرب مدام اندازد

آتش قهر برافروخته‌اند / خانمان ضعفا سوخته‌اند

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

دمی با غم به سر بردن جهان یک‌سر نمی‌ارزد / به می بفروش دلق ما کزین بهتر نمی‌ارزد

یکی قطره باران ز ابری چکید / خجل شد چو پهنای دریا بدید 

سپهرش به جایی رسانید کار / که شد نامور لؤلؤ شاهوار

بلندی از آن یافت کو پست شد / در نیستی کوفت تا هست شد 

بدی را بدی سهل باشد جزا / اگر مردی، احسن الی من أسا

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت / ما را شکار کرد و بیفکند و برنداشت

عیسی لبی و مرده دلم در برابرت / چون تخم پیله زنده شوم باز در برت

در باغ چو شد باد صبا دایه گل / بربست مشاطه‌وار پیرایه گل

مستی ز چشم دل‌کش میگون یار جوی / وز جام باده کام دل بی‌قرار جوی