شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17165

 هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست / الحان بلبل از نفس دوستان توست

عجب آن است که با زحمت چندینی خار / بوی صبحی نشنیدم که چو گل نشکفتم

 بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم / بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

 شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق / خلقی اندر طلبت غرقه دریای غم‌اند

به نام خداوند جان و خرد/ کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای/ خداوند روزی ده رهنمای

به هستیش باید که خستو(معترف) شوی/ ز گفتار بیکار یکسو شوی

پرستنده باشی و جوینده راه/ به ژرفی به فرمانش کردن نگاه

گامی از بود خود فراتر شد/ تا خدا دیدنش میسر شد

دید معبود خویش را به درست/ دیده از هرچه دیده بود بشست

پرستش گرفت آفریننده را/ جهاندار و بیدار و بیننده را

خداوند پیروزی و برتری/ خداوند افزونی و کمتری

همچو بید می‌لرزم که مبادا به هیچ نیرزم. فریاد از معرفت رسمی و عبادت عاریتی.

اگر با تو نگویم افگار می‌شوم چون با تو می‌گویم سبکبار می‌شوم.

بر سر از خجالت گرد داریم و رخ از شرم گناه زرد داریم.

مرد دانا و توانا را مباشرت کار بزرگ و حمل بارگران رنجور نگرداند.

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما / جوشی بنه در شور ما تا می ‌شود انگور ما

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی / سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

به یاد لعل تو و چشم مست میگونت / ز جام غم می لعلی که می خورم خون است

بیایید بیایید که گلزار دمیده ست / بیایید بیایید که دلدار رسیده ست

آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را / و آن لعل لب که نرخ شکسته است قند را (کاربرد تاریخی «را» در مصراع دوم)

آهنگ آن دارد دلم کز پرده بیرون اوفتد / مطرب گر این ره می‌زند گو پست ‌گیر آهنگ را (کاربرد فعل امر بدون «ب»)

مطرب آهنگ چنین تیز چه گیری که کند / جان شیرین به لب لعل تو آهنگ مرا (حذف فعل به قرینه)

گر در کمندم می‌کشی شکرانه را جان می‌دهم / کان دل که صید عشق شد دولت شمارد دام را (کاربرد تاریخی حرف اضافه)