شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 870

یک                              

دو                                

سه                                

چهار
 

هشت                        

شش                                

هفت                                  

نه
 

آن چه زر می‌شود از پرتوی آن قلب سیاه / کیمیایی است که در صحبت درویشان است
 

نماز در خم آن ابروان محرابی/ کسی کند که به خون جگر طهارت کرد
 

به فقر از دو جهان می‌توان غنی گردید / خوشا سری که شود خاک پای درویشی

 

سیل اشک ار بکند خانه مردم ، نه عجب / کز غمت گریه کنان ، چشم تری نیست که نیست

 با مختصر سابقه شرارتی که داشتم ، سوءظن پیرمرد علم را تحریک کرد. دیدم چپ‌چپ نگاه می‌کند. (فتنه‌انگیزی و بدکرداری ـ نگاه از روی خشم)
 

 مسحور کار خود بودم. یقین شد که من بازی جدیدی درآورده‌ام که او را دست بیندازم. (شیفته ـ مسخره‌بازی کردن)
 

مثل قوّال‌ها صورتک زدی؟ مگه اینجا دسته هفت صندوقی آوردن؟ (بازیگر نمایش دوره‌گردـ نام گروه نمایشی دوره‌گرد)
 

منِ بدبخت هم دست و پایم را گم کرده‌ام. گنگ شده‌ام. مات و مبهوت عینک کذا به چشمم است و خیره‌خیره معلم را نگاه می‌کنم. (گیج  ـ حیرت‌زده)