شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 2: پایه‌های آوایی | آزمون شماره 3417

آمد بت میخانه تا خانه برد ما را/ بنمود بهار نو تا تازه کند ما را 

عشق که چادرکشان در پی آن سرخوشان/ ابر فلک بی نشان، نور دهد نار را 

افلاک از تو سرنگون، خاک از تو چون دریای خون/ ماهت نخوانم ای فزون، از ماه ها و سال ها

خورشید چون برآید هر ذره رو نماید/ نوری دگر بباید ذرات مختفی را 

جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان

چون باد بسی داشت سر زلف تو در سر

گاهی ز فخر تاج سر عالمی بلند

اسرار تو در زبان نمی گنجد

نالم ز دل چو نای من اندر حصار نای / پستی گرفت همت من زین بلند جای

كفر است در طریقت ما کینه‌‌داشتن / آیین ماست سینه چو آیینه داشتن

بیا و برگ سفر ساز و زاد ره برگیر/ که عاقبت برود هر که او ز مادر زاد

ساقی به نور باده برافروز جام ما / مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما 

شربت لعل لبت بود شفای دل ما / هرگه از چشم خوشت خسته و بیمار شدیم

جز لقای روی جان‌افروز دوست / درد ما را نیست درمان ای طبیب

تا ز لذّات دو عالم نگذری مردانه‌وار / کی توان کی، از لقای دوست برخوردار شد

لقای یار که تسکین دوزخ دل ماست / حدیث باغ خلیل است و آتش نمرود

مستفعل مفاعلن مستفعل فع

مفعول مفاعیلُ مفاعیلُ فعل

مفتعلن فاعلات مفتعلن فع

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن