شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7866

ز داغم پرده برگیر آتشی در جان دریا زن / ز چشمم آستین بردار و گوهر را تماشا کن

هر چه در باب لب لعل تو گوید «خواجو» / جمله در گوش کن ای دوست که مروارید است

بگذارم این قفس که پر و بال من شکست / زان سوی کاینات یکی بال گسترم

تا باغ زردروی شد از گشت روزگار / بر سر نهاد توده کافور، کوهسار

اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو / به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست

گر متفرّق شود خاک من اندر جهان / باد نیارد ربود گرد من از کوی دوست

جهانی عشق‌بازانند در عهد سر زلفت / رها کن راه بدعهدی و اندر عهد ایشان آی

غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن / روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

ساقی ار باده از این دست به جام اندازد               عارفان را همه در شرب مدام اندازد

ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت             به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست

نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست             آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم

من گدا، هوس سرو قامتی دارم           که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود