شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 9136

اکنون بیان کند مثل آن‌که در امضای عزایم تعجیل روا دارد و از فواید تدبّر و تفکر غافل باشد، عاقبت کار وخامت عمل او کجا رسد. برهمن گفت: ایّاک و الامر الّذی ان توسعت.

زاهدی زنی پاکیزه‌اطراف را که عکس رخسارش ساقه صبح صادق را مایه داده بود و رنگ زلفش طلیعه شب را مدد کرده، در حکم خود آورده بود.

و این مثل آوردم تا بدانی که افتتاح سخن بی‌اتقان تمام و یقین صادق از عیبی خالی نماند و خاتمت آن به ندامت کشد.

صیاد به پای درخت آمده دام بازکشید و دانه چند بر بالای آن پاشیده در کمین‌گاه نشست. ساعتی برآمد فوج کبوتران دررسیدند.

ز لاله باغ پر از شمع برفروخته بود/ نمود باغ بدان شمع‌های خویش اعجاب

مشک با زلف سیاهش نه سیاه است و نه خوش / سرو با قد بلندش نه بلند است و نه راست

بر آن‌سان به زین اندر آورد پای / که از باد ‌آتش بجنبد ز جای

در کوی نیک‌نامی ما را گذر ندادند / گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

شکفته لالۀ نعمان بسان خوب رخساران/ به مشک اندر زده دل‌ها، به خون اندر زده سرها (واقع‌گرایی یا توجه به دنیای درون)

وان گاه ز جان آینه‌ای ساز مدام/ آن آینه در مقابل جانان دار (رواج روحیه عرفانی و اخلاقی)

حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست/ گر نیستت رضایی، حکم قضا بگردان (باور به قضا و قدر)

شب هجران تو از روز قیامت کم نیست/ غالباً روز قیامت شب هجران باشد (فراق)