شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 71

باد ها بی کارند / ابرها خشک  و خسیس / هق هقِ گریه خود را خوردند

در چراغ دو چشم او زد تیغ / نامدش کشتن چراغ دریغ 

ما آبروی فقر وقناعت نمی بریم / با پادشه بگوی که روزی مقدر است 

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه / کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود 

هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده‌ایم / هم دل بدان دو سنبل هندو نهاده‌ایم

از سنبل تر رونق عطاران برد / وز نرگس مست خون هشیاران ریخت 

با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام / هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش 

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار / گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو / خرامش درآمد به کبک و تذرو

بتان چین به خدمت سرنهادند / بسان سرو بر پای ایستادند 

سایه‌ی بالای آن سرو از سر من کم مباد / زان‌که بر من رحمتی از عالم بالاست این

کسی که قامت او را به سرو نسبت کرد / مکن قبول که کوته‌نظر نگوید راست

ز شیرین‌کاری شیرین دلبند / فروخواندم به گوشش نکته‌ای چند 

شد چهره زردش ارغوانی / بالای خمیده خیزرانی 

گر انجیرخور مرغ بودی فراخ / نبودی یک انجیر بر هیچ شاخ 

دگرباره جهاندار از سر مِهر/ به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

سه

پنج

چهار

شش