شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 5521

استفاده از تلمیح در مضمون‌سازی

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ

مضمون‌یابی و ارائهٔ خیال خاص

استفادۀ فراوان از تمثیل و اسلوب معادله

نثر این دوره به زبان عامیانه نزدیک است و ارزش ادبی والایی ندارد.

آمیزش زبان فارسی با زبان‌هایی چون ترکی و مغولی، نگارش کتاب‌هایی با عنوان فرهنگ لغت را در این دوره رواج داد.

در عصر اعتلای صفوی، یعنی زمان شاه عباس اول، ایران از نویسنده تهی‌دست خالی ماند.

استفاده از آیات و احادیث چندان رواج نداشت و ضرب‌المثل‌های شیرین فارسی به عبارات عربی مکرّر بدل گردید.

متن‌های ادبی با تصنّع و تکلّف همراه است.

استفاده از آیات، احادیث و عبارات عربی رواج بیشتر یافته است.

کاربرد شعرهای مستحکم و با صلابت در متن _ که غالباً سروده خود مؤلفان است _ در کتاب‌های نثر رواج داشته است.

آمیزش زبان فارسی با دیگر زبان‌ها (مغولی، ترکی، عربی و …) نگارش کتاب‌هایی با عنوان فرهنگ لغت را در این دوره رواج داد.

دو

سه

چهار

یک

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ، در شعر این دوره رایج است.

 قالب مسلط در این دوره، به ظاهر غزل است؛ اما غزلی که گاهی به چهل بیت هم می‌رسد و تکرار قافیه در آن امری طبیعی است.

تلمیح در مضمون‌سازی نقش فعالی دارد. حسن تعلیل، حس‌آمیزی، تمثیل و اسلوب معادله نیز از دیگر آرایه‌های پرکاربرد این سبک‌اند.

به‌دلیل توجه بیشتر شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، بدیع و بیان به صورت اغراق‌آمیز و فراوان استفاده شده است.