شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 11452

دانه باشی مرغکانت برچنند / غنچه باشی کودکانت برکنند

حاصل ذوق و هنر خون جگر بود مرا / این هم از بی‌هنری‌های هنر بود مرا

بوستانی است صدر تو، ز نعیم / آسمانی است قدر تو، ز جلال

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود / جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند

سخن دراز کشیدیم و همچنان باقی است / حدیث دلبر فتّان و عاشق مفتون (تشبیه)

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب / صاحب‌نظران تشنه و وصل تو سراب (واج‌آرایی)

هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله / کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان (سجع)

کلاه سعادت یکی بر سرش / گلیم شقاوت یکی در برش (موازنه)

برگ بیبرگی بود ما را نوال/ مرگ بیمرگی بود ما را حلال

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

تا خار غم عشقت آویخته در دامن/ کوتهنظری باشد رفتن به گلستان‌ها

راه وصل تو راه پر آسیب/ درد عشق تو درد بیدرمان

ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی، جان ما را صفای خود ده و دل ما را هوای خود ده.

شیخ را پرسیدند: صوفی‌ای چیست؟ گفت: آنچه در سر داری بنهی، آنچه در کف داری بدهی، آنچه بر تو آید بجهی.

بندگان من، مرا پرستید و مرا خوانید و مرا دانید، که آفریدگار منم، کردگار نامدار، بنده‌نواز آمرزگار منم.

آفتاب رخسارش آتش در سایه چاه زد و سایه زلفش دود از خرمن ماه برآورد.