شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 17977

تناسب

تکرار

تضاد

مجاز

رشتۀ تسبیح اگر بگسست معذورم بدار/دستم اندر ساعد ساقیّ سیمین‌ساق بود

سرو را بین بر سماع بلبلان صبح‌خیز/همچو سرمستان به بستان، پای کوب و دست زن

آن خرمن گل، نه گل که باغ است/ نه باغ ارم، که باغ مینوست

صدای سمّ سمند سپیده می‌آید/یلی که سینۀ ظلمت‌دریده می‌آید

یک عمر پشیمانی دل بسته به مویی است/تنها سر مویی ز سر موی تو دورم

تا روانم هست، نامت بر زبان دارم روان/تا وجودم هست، خواهد بود نقشت در ضمیر

هر که گوید کلاغ چون باز است/نشنوندش که دیده‌ها باز است

طریقی فرا پیش گیر و رهی/همی رو، که از قید هستی رهی

پس وصال این فراق آن بود / صحّت این تن سقام جان بود

به دام افتاد روباهی سحرگاه / به روبه‌بازی اندیشید در راه

دلم سیر شد زین سرای سپنج / خدایا مرا زود برهان ز رنج

نداری ز من شرم از کردگار / نترسی که پرسند روز شمار؟

بایزید از جمله مرد مرد خاست / زانک ما را خواست هیچ از ما نخواست (تشبیه / واج‌آرایی)

خویش بدخواهی، که غیر از بد نخواست / از تو بیگانه است، پس خویشی کجاست (جناس / تلمیح)

رفته است و مهرش از دلم نمی‌رود / ای ستاره‌ها، چه شد که او مرا نخواست؟ (استعاره / واژه‌آرایی)

گردون مرا ز محنت هستی رها نخواست / مرگم رسیده بود ولیکن خدا نخواست (تضاد/ واژه‌آرایی)