شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس یازدهم : پایه های آوایی همسان دو لختی | آزمون شماره 122

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را / که به ماسوا فکندی همه سایۀ هما را

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او / زان سفر دراز خود عزم سفرنمی‌کند 

ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی / پیوند روح کردی پیغام دوست دادی

روی رنگین را به هرکس می‌نماید همچو گل / ور بگویم بازپوشان، بازپوشاند ز من

یک عمر دور و تنها، تنها به جرم اینکه / او سر سپرده می‌خواست من دل سپرده بودم 

ای صبح شب‌نشینان جانم به طاقت آمد / از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران 

آیینۀ سکندر جام مِی است بنگر / تا برتو عرضه دارد احوال ملک دارا 

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش / وز شما پنهان نشاید کرد سرّ مِی فروش 

گر تو به شمشیر و تیر حمله بیاری رواست

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

وز من جفا نیاید دانم که نیک دانی

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه 

گر تو به شمشیر و تیر حمله بیاری رواست / چارۀ ما هیچ نیست جز سپرانداختن 

مدتی این مثنوی تأخیر شد / مهلتی بایست تا خون شیر شد 

به‌سان پلنگی که بر پشت گور / نشیند برانگیزد از گور شور 

کاش کان هم ننگ بودی یک سری / تا نرفتی بر وی آن بد داوری

هر که هوا گرفت و رفت از پی آرزوی دل / گوش مدار سعدیا بر خبر سلامتش 

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال / مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش 

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست / حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم 

جوانا سر متاب از پند پیران / که رای پیر از بخت جوان به