شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس یکم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن‌های 7 و 8 و 9 | آزمون شماره 7727

قلمرو بالندگی زبان و فرهنگ فارسی عرصه وسیعی یافت.

زبان شعر جز در سروده‌های شاعران شاخص، به سستی گرایید.

کتاب‌های تحقیقی این دوره عمدتاً سطحی و ادبیات نیز تقلیدی و فاقد نوآوری بود.

از بین رفتن دربارهای ادب‌دوست ایرانی‌تبار، از رونق افتادن قصیده‌سرایی را در پی داشت.

دمنه گفت: راست می‌گویی و این کار خود کرده‌ام ولیکن تو تدبیر خلاص من چه کنی؟ و حیله گشادن این عقده چگونه می‌اندیشی؟ کلیله گفت: من از اوّل‌بار با تو موافق نبوده‌ام.

 کلیله گفت: در اصطناع گاو و افراشتن منزلت وی شیر را عاری نمی‌شناسم. دمنه گفت: در تقریب او مبالغتی رفت و به دیگر ناصحان استخفاف روا داشت تا مستزید گشتند.

من چرا بگذاشتم که بزغاله مرا بز بگیرد تا به دمدمه چنین لافی و افسون چنین گزافی، عنان تهمت از دست من فروگرفت و دیو عزیمت مرا در شیشه کرد.

موش گفت: من چون به‌ تو پیوستم باید که ترحیبی تمام و اجلالی بسزا رود، تا قاصدان من به مشاهده آن بر لطف حال مصافات و استحکام عقد موالات واقف شوند.

از شاعران نامدار قرن هفتم است.

مثنوی «عشّاق‌نامه» از آثار مشهور اوست که در هر فصل آن، سخن با حکایت و تمثیل پایان می‌گیرد.

در کتاب «اشعّه‌اللّمعات» خود، سلوک عارفانه را به نظم و نثر بیان کرده است.

غزل‌های عرفانی زیبایی سروده است.