شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 13004

ماه من! نخل قدت سرو خرامان من است / سرو من!ماه رخت شمع شبستان من است 

کبوتر حرمم من گرفت بر من نیست / عقاب عشق ندانم که چون گرفت مرا 

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد / سخن صدف رها کن گهری نمای ما را

ای صبا! بوسه زن ز من او را / ور برنجد لب چو شکّر او

رخ گل را که عکس روی یار است/ ه_وا مشّ_اطه، آب آیینه‌دار است

 گرچه من خود ز عدم دل‌خوش و خندان زادم/ عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن 

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید/ شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

 در آفاق گشاده‌ست ولیکن بسته‌ست/ از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر

ای ز بادام تو در عین خجالت نرگس / وی ز گیسوی تو در حلقه سودا سنبل

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست / منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

خراب یک نگه از چشم مست خون ریزت / هلاک یک سخن از لعل جان فزای توام

ریخت ز چشم آب و به سر خاک کرد / گرد ز آیینه دل پاک کرد