شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 7917

شعر معناگراست نه صورتگرا؛ شاعران به معنی بیشتر توجه دارند تا به زبان.

شاعران برای مضمون‌سازی از هر پدیده در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده می‌کنند.

استفاده از ردیف های طولانی و خوش آهنگ در شعر این دوره رایج است.

شاعران معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی را به شیوهٔ گذشتگان بازگو می‌کنند.

پایتخت شدن مرکز فارس به عنوان مهد هنر و فرهنگ

دارا بودن مقام شیخی و رهبری داشتن برخی از شاهان صفوی

در تماس بودن شاهان صفوی با رؤسای مذاهب

پادشاهان صفوی رقبایی چون شاهان عثمانی و هندی داشتند که آنها نیز به مسائل فرهنگی توجه نشان می‌دادند.

سروده‌های شاعران این عصر همراه با مضامین پند و اندرز، توصیف و بیان امور طبیعی و تبدیل موضوعات کهن به نو بود.

بها ندادن دربار ایران به شعر ستایشی موجب شد بسیاری از شاعران فقط برای حفظ اندیشه‌های خود به هند مهاجرت کنند.

رفاه اقتصادی و آبادانی شهرها در این عصر، موجب پرداختن مردم به امور فرهنگی از جمله ادبیات شد.

با آشنایی ایرانیان با اروپا، مراکزی مانند قهوه‌خانه دایر شد و شاعران در آن جا به مناظره و مشاعره و نقد آثار یکدیگر می‌پرداختند.