شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 46

پنهان مشو که روی تو بر ما مبارک است / نظاره تو بر همه جان‌ها مبارک است

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست / جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتر است

از تواضع می‌توان مغلوب کردن خصم را / می‌شود باریک چون سیلاب از پل بگذرد

کناره کردن از افتادگان مروّت نیست / کسی به سایهٔ خود سرگران نمی‌باشد

حاصل دهر بود لازم ناموزونی/ سرو زآن بی‌ثمر افتاد که ناموزون نیست

یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست/ نیست در مصر عزیزی که خریدار تو نیست

در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست/ غنچه هر جا بود از فکر چمن خالی نیست

در دل و دیدۀ من دوش چراغانی بود / باز یاد تو در این غمکده مهمان کردم

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کرده‌اند.

شعر در سبک هندی بیشتر در تک‌بیت خلاصه می‌شود و طول و عرض معنا از یک بیت پیش‌تر نمی‌رود.

کوشش شاعر سبک هندی مضمون‌یابی و ارائۀ خیال خاص و معنی برجسته است؛ یعنی یافتن فکر جزئی اما تازه.

آثار شاعران همه در سطح شاعران سبک عراقی بوده و به خلق آثار بزرگی چون شاهنامه فردوسی و مثنوی مولانا و یا آثار سنایی و عطار منجر شده است.

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.

حبیب‌السیر - عین‌الحیات- عالم آرای عباسی

عالم آرای عباسی- عباس‌نامه - حبیب‌السیر

احسن‌التواریخ - مجالس‌المؤمنین - محبوب‌القلوب

تذکرة شاه طهماسب- عباس‌نامه- جامع عباسی