شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 321

در قدم های خیال تو به دامن هر دم / چشم دریادل من لؤلؤ لالا میریخت 

در مشک میفکند به فندق شکنج و تاب / وز ناز و عشوه گوشه بادام میشکست 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق، گل و ارغوان را بخست

چون بگویی بفشانی گهر از حقه لعل / چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید 

نمک در دیدۀ بی‌خواب میکرد / ز نرگس، لاله را سیراب می‌کرد

اگر فرهاد شد، شیرین بماناد / چه باک از زرد گل، نسرین بماناد 

داوودصفت کوه به صد نغمه بنالد / هرگه که زبور غم سودای تو خوانیم 

دگرباره جهاندار از سر مِهر /  به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

آینه‌ت دانی چرا غماز نیست؟ / چون که زنگار از رخش ممتاز نیست

صبحگاهی سر خوناب جگر بگشایید / ژاله صبحدم از نرگس تر بگشایید 

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر / کای نور چشم من، به‌جز از کِشته ندروی

هزار نقش برآرد زمانه و نبود / یکی چنان‌که در آیینه تصور ماست 

تو را لبی است ز چشم ستاره خندان‌تر / مرا دلی ز دهان تو تنگ‌میدان‌تر 

نقاب گل کشید و زلف سنبل / گره بند قبای غنچه وا کرد 

به نور عشق مگر چشم دل گشاده شود / وگرنه دیده ظاهر حجاب بینایی است 

ای پسته دهانت شیرین و انگبین لب! / من تلخ‌کام مانده در حسرت چنین لب 

ملکا ، مها ، نگارا ، صنما ، بتا ، بهارا / متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری 

برید و میان را به گیسو ببست / به فندق ، گل و ارغوان را بخست 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد / بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد