شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 3747

خداوند را شکر نعمت گزار، که چشم از تو دارند مردم بسی، نه تو چشم داری به دست کسی. 

خدایا دلم خون شد و دیده ریش، چو می‌بینم انعامت از گفت بیش.

گر انعام او برشمارد کسی، بدان تا کند شکر نعمت بسی، ز شکر وی آن نعمت افزون بود.

آن‌چه در علم بیش می‌باید، دانش ذات خویش می‌باید.

ما نهالیم، بروییم، اگر در خاکیم / شاه با ماست چه باکست اگر رخ‌زردیم؟!

به درون بر فلکیم و به بدن زیر زمین / به صفت زنده شدیم ارچه به صورت مردیم

در جهان آمد و روزی دو به ما رخ بنمود / آنچنان زود برون شد که ندانم که کی بود

از برای کشش ما و سفر کردن ما / پیک بر پیک همی‌آید از آن اصل وجود