شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 9698

که من شهر علمم، علی‌ام دَر است / درست این سخن قول پیغمبر است

ز یک میل کرد آفریدون نگاه / یکی کاخ دید اندر آن شهر شاه

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق / خلقی ‌اندر طلبت غرقه دریای غم‌اند

 ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت / به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست

هر چند چو گل گوش فکندیم در این باغ / حرفی که برد راه به جایی نشنیدیم

 از بس که با جان و دلم ای جان و دل آمیختی / چون نکهت از آغوش گل بوی تو خیزد از گلم

 ای از حیای لعل لبت گشته آب، می / خورشید پیش آتش روی تو کرده خوی

 چون شدم کشته پیکان خدنگ غم عشق / بر دلم چند زنی ناوک دلدوز امشب

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب  کن         یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن (جهان = مردم جهان)

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر           کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو(سر = فکر و اندیشه)

به یاد خم ابروی گلرخان                               بکش جام در بزم می‌خوارها(گلرخان = زیبارویان)

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه         ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم (جام = شراب و نوشیدنی)