شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 14678

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن / من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم / ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل / با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس / بسا سرا که در این آستانه سنگ و سبوست

تَ  تن  تَ /U-U

تَن  ت  تَن/-U-

تَ  تن  تن/U--

تن تن تَ/--U

$--U--U--U--U--U$

$---UU---U---UU---U---UU$

$--UU--UU--UU--UU--UU$

$---U---U---U---U---U$

چو فردا برآید بلند آفتاب / من و گرز و میدان افراسیاب

 باز به بط گفت که صحرا خوش‌ست / گفت شبت خوش که مرا جا خوش‌ست

 مهمان توام ای جان زنهار مخسب امشب / ای جان و دل مهمان زنهار مخسب امشب

 ای صوفیان عشق بدرّید خرقه‌ها / صد جامه ضرب کرد گل از لذت صبا

 همه جامه‌ها کرده پیروزه‌رنگ/ دو چشم ابر خونین و رخ بادرنگ

هرآنگه که خشم آورد بخت شوم/ کند سنگ خارا به کردار موم

 گلوی خصم وی سنگین درای‌است/ چو مغناطیس از آن آهنربای‌است

 گرازان و بر گور نعره​‌زنان/ سمندش جهان و جهان را کنان