شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 114

به چون تو محتشمی بیبها سخن ندهم / بده ز لعل شکربار قند و بستان دُر 

دلدار من جاندار من شمشاد خوشرفتار من / چون دیده دُربار من لعلش گهربار آمده 

از کف تو ای قمر باغ دهان پر شکر / وز کف تو بی خبر با همه برگ و نوا 

باغ سلام میکند ، سرو قیام میکند / سبزه پیاده میرود، غنچه سوار میرسد 

خانه دل ما را از کرم عمارت کن / پیش از آن که این خانه رو نهد به ویرانی 

آتش است این بانگ نای و نیست باد / هر که این آتش ندارد، نیست باد

این عشق همچو آتش بر جمله قاهر است / تو بس عجایبی که بر آتش تو قادری 

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت / فتنهانگیز جهان نرگس جادوی تو بود 

آید ز نی حدیثی هر دم به گوش جانم / کآخر بیا و بشنو دستان و داستانم 

کان باز را که قله عرش است جای او / در دودهنگ خاک خطا باشد آشیان 

چشم عقلم خیره شده از عکس روی تابناکش / روزگارم تیره شد از تار موی مشک‌بویش 

آسمان آسوده است از بی‌قراری‌های ما / گریه طفلان نمی‌سوزد دل گهواره را 

مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش / فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم 

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد / بهار عارضش خطّی به خون ارغوان دارد 

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است / شمشاد خانه‌پرور من از که کمتر است 

با کاروان حله برفتم ز سیستان / با حله‌ای تنیده ز دل، بافته ز جان 

سمنبر غافل از نظارۀ شاه / که سنبل بسته بُد بر نرگسش راه 

گهی بر شکر از بادام زد آب / گهی خایید فندق را به عناب 

دلدار من جاندار من شمشاد خوش‌رفتار من / چون دیده دُربار من لعلش گهربار آمده

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم