شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 15297

لرزان ز بلا چو برگ داند یارم / وانگاه‌ همی به برگ خواند کارم (ذوقافیتین)

گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای /  پیش رخ زنده‌کنش کشته و افکنده شدم (قافیه درونی)

راه دهید یار را  آن مه ده چهار را / کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد (قافیه درونی)

ای چرخ از آن ستارۀ رعنا چه خواستی / و ای باد از آن شکوفۀ زیبا چه خواستی (ذوقافیتین)

می‌شدی غافل ز اسرار قضا / زخم خوردی از سلحدار قضا

خنده از لطفت حکایت می‌کند / ناله از قهرت شکایت می‌کند

هر زمان لطفت همی در پی رسد / ورنه کس را این تقاضا کی رسد

عمر بر اومید فردا می‌رود / غافلانه سوی غوغا می‌رود

جوانی سر از رای مادر بتافت / دل دردمندش به آذر بتافت

چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد / آشوب در نهادِ منِ ناتوان نهاد

میوه‌ات باید که شیرین‌تر شود / چون رسن تابان نه واپس‌تر رود

چه حاصل از تماشای رخ حور / به چشمی چون چراغ صبح بی‌نور

ای جان جان جان‌ها جانی و چیز دیگر / وی کیمیای کان‌ها کانی و چیز دیگر

روزی خوش است رویت از نور روز خوش‌تر / باده نکوست لیکن ساقی ز می نکوتر

اختران را شب وصل است و نثار است و نثار / چون سوی چرخ عروسی است ز ماه ده و چار

ای یار اگر نیکو کنی اقبال خود صدتو کنی / تا بوک رو این سو کنی باشد که با ما خو کنی

 هین کژ و راست می‌روی باز چه خورده‌ای؟ بگو       مست و خراب می‌روی، خانه به خانه کو به کو

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند                                    در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

امشب سبک‌تر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را         یا وقت بیداری غلط بوده است مرغ بام را

گر دو عالم شد همه یک بار نیست                      در زمین ریگی همان انگار نیست