شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 3: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 4257

عاشق از بار لباس عاریت آسوده است/ بید مجنون را کلاه و جامه از موی خود است

پیوسته دهد باده و ساقی نتوان خواند/ همواره تراشد بیت و آزر نتوان گفت

به پای خویش آخر تیشه خواهی زد به ناکامی/ اگر در زور بازوی هنر چون کوهکن باشی

بازی جنّت مخور، کز بهر عبرت بس بود/ آنچه آدم دید از آن گندم نمای جو فروش

کلّ یوم هو فی شان ز چه کردند بیان/ یعنی اوصاف کمال تو ندارد پایان

صائب این آن غزل حافظ شیرین سخن است/ مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

ای باغ کردی صبرها، در دی رسیدت ابرها/ الصبر مفتاح الفرج، ای صابران راستین

دل روشن که در چاه ریاضت افکنی، بینی/ به تخت مصر عزّت عاقبت چون ماه کنعانش

مراعات‌نظیر

تضمین

تلمیح

تضاد

صد باد صبا اینجا با سلسله می‌رقصند /  این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

اگرچه مهر بریدی و عهد بشکستی /  هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم

بار فراق دوستان بس که نشسته بر دلم / نیست میسرم دگر کز دل خود فروهلم

دگرش چو باز بینی غم دل مگوی سعدی/ که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد