شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 158

به چون تو محتشمی بیبها سخن ندهم / بده ز لعل شکربار قند و بستان دُر 

دلدار من جاندار من شمشاد خوشرفتار من / چون دیده دُربار من لعلش گهربار آمده 

از کف تو ای قمر باغ دهان پر شکر / وز کف تو بی خبر با همه برگ و نوا 

باغ سلام میکند ، سرو قیام میکند / سبزه پیاده میرود، غنچه سوار میرسد 

سمن را از بنفشه طرف بربست / رُطبها را به زخم استخوان خَست 

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت / تشنه است کاندر آبخور آتشین گریخت 

شمع چو ساقی قدح می به دست / تشت، میآلوده و پروانه مست

باد مسیح از نفس دل رمید / آب حیات از دهن گل چکید 

نمک در دیدۀ بی‌خواب میکرد / ز نرگس، لاله را سیراب می‌کرد

اگر فرهاد شد، شیرین بماناد / چه باک از زرد گل، نسرین بماناد 

داوودصفت کوه به صد نغمه بنالد / هرگه که زبور غم سودای تو خوانیم 

دگرباره جهاندار از سر مِهر /  به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

تو را لبی است ز چشم ستاره خندان‌تر / مرا دلی ز دهان تو تنگ‌میدان‌تر 

نقاب گل کشید و زلف سنبل / گره بند قبای غنچه وا کرد 

به نور عشق مگر چشم دل گشاده شود / وگرنه دیده ظاهر حجاب بینایی است 

ای پسته دهانت شیرین و انگبین لب! / من تلخ‌کام مانده در حسرت چنین لب 

گل کنایه از شهیدان

گل استعاره از شهیدان 

به خون خود آغشتن استعاره از شهادت 

خون در معنای مجازی استفاده شده است