شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 205

تلمیحات رایج نه تلمیحات غریب و نادر، در مضمون‌سازی نقش فعالی دارد

شاعران به معنی بیشتر توجه دارند تا به زبان.

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کردند.

مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند.

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم / تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

 من و بی روی تو نظارۀ یوسف هیهات / چون به این جام تهی دفع خمار تو کنم؟

با گرسنگی قوّت پرهیز نماند /  افلاس، امان از کف تقوا بستاند

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال / از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

حاصل دهر بود لازم ناموزونی/ سرو زآن بی‌ثمر افتاد که ناموزون نیست

یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست/ نیست در مصر عزیزی که خریدار تو نیست

در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست/ غنچه هر جا بود از فکر چمن خالی نیست

در دل و دیدۀ من دوش چراغانی بود / باز یاد تو در این غمکده مهمان کردم

بخیۀ کفشم اگر دندان‌نما شد عیب نیست /  خنده می‌آرد همی بر هرزه‌گردی‌های من

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح /  وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی 

نزاکت آشنای دل ندارد چاره از حیرت /  مگر آیینه دریابد زبان همدم شبنم

گر دهی تاج وگر تیغ زنی بر گردن /  سر، سر توست که در قید گریبان من است

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.