شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 205

بخیۀ کفشم اگر دندان‌نما شد عیب نیست /  خنده می‌آرد همی بر هرزه‌گردی‌های من

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح /  وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی 

نزاکت آشنای دل ندارد چاره از حیرت /  مگر آیینه دریابد زبان همدم شبنم

گر دهی تاج وگر تیغ زنی بر گردن /  سر، سر توست که در قید گریبان من است

در دل و دیدۀ من دوش چراغانی بود / باز یاد تو در این غمکده مهمان کردم

در غریبی دلم از یاد وطن خالی نیست/ غنچه هر جا بود از فکر چمن خالی نیست

یک نکوروی ندیدم که گرفتار تو نیست/ نیست در مصر عزیزی که خریدار تو نیست

حاصل دهر بود لازم ناموزونی/ سرو زآن بی‌ثمر افتاد که ناموزون نیست

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال / از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

با گرسنگی قوّت پرهیز نماند /  افلاس، امان از کف تقوا بستاند

 من و بی روی تو نظارۀ یوسف هیهات / چون به این جام تهی دفع خمار تو کنم؟

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم / تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم

مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند.

شاعران این دوره برای مضمون‌سازی، از هر پدیده‌ای در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده کردند.

شاعران به معنی بیشتر توجه دارند تا به زبان.

تلمیحات رایج نه تلمیحات غریب و نادر، در مضمون‌سازی نقش فعالی دارد

مراد از نثر ساده در دوره هندی، نثر مرسل در آثاری مانند تاریخ بلعمی نیست.

تلمیح در مضمون‌سازی شعر سبک هندی نقش فعالی دارد.  (البته تلمیحات غریب و نادر نه تلمیحات رایج).

زبان سبک هندی را باید زبانی واقع‌گرا قلمداد کرد؛ زیرا زبان حقیقی مردم آن دوره بوده است.

قالب عمده شعر در سبک خراسانی «قصیده» است.