شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 18: عشق جاودانی | آزمون شماره 5653

انتضار داشتم که در میان بانگ و همهمهٔ شاگردان، آهسته به اتاق درس در آیم و کسی متوجه تاخیر من نشود.

به درون اتاق نظر افکندم، شاگردان در جای خویش نشسته بودن و معلم چوب رعب انگیزی در دست داشت.

معلّم از سر مهر نظری بر من انداخت و گفت: زود سر جایت بنشین، نزدیک بود درس را بی حظور تو شروع کنیم.

معلّم به جای لباس ژنده، لباسی را پوشیده بود که در روز توضیع جوایز  یا  هنگامی که بازرس می‌آمد، می پوشید.

با این همه، قوت قلب و خونسردی وی چندان بود که پس از تحریر مشق، درس تاریخ خواندیم.

در آخر اتاق، یکی از مردان مأمّر دهکده از پس عینک ستبر خویش به ما می نگریست.

صدای وی چنان با شوق و هیجان آمیخته بود که بر ما حالتی قریب دست می‌داد و هوس می کردیم که گریه کنیم.

در این اثنا وقت به آخر آمد، معلّم برخاست. تا آن روز در نظرم چنان پرمحابت و با عظمت جلوه نکرده بود.

آلفوس دوده ، احمد عربلو ، هوا را از من بگیر خنده ات را نه

شیللر ، غلامحسین یوسفی ، قصّه های دوشنبه

شکسپیر ، عبدالحسین زریّن‌کوب ، مسافر

آلفوس دوده ، عبدالحسین زریّن‌کوب ، قصّه های دوشنبه