شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 9939

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست؟ / منزل آن مه عاشق‌کش عیار کجاست؟

بشکن دل بی‌نوای ما را ای عشق / این ساز شکستهاش خوشآهنگ‌تر است 

با من به سلام خشک ای دوست زبان تر کن / تا از مژه هر ساعت لعل ترت افشانم 

درمانده‌ام به دست غم بی‌شمار خویش / آن فرصتم کجاست غم دیگران خورم 

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم؟ / زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم؟

تا دل دیوانه در زنجیر زلفت بسته‌ایم / ای بسا عاقل که شد دیوانه‌ی زنجیر ما

از چه رو هندوی مه‌پوش شما در تاب شد / گر به مستی دوشم آمد دوش بر دوش شما

ای دل نگفتمت که مرو در کمند عشق / آخر به قصد خویش چرا می‌کنی شتاب؟

گر ندارد با دل سرگشته خواجو نزاع / هندوی زلفش چرا بر وی تطاول می‌کند

آن‌که ما را می‌تواند سوختن، درمان ما / می‌تواند ساختن لیکن تغافل می‌کند

 هرگز از جام می لعلش نمی‌باشد خمار / می‌پرستی کو به بادامش تنقل می‌کند

 ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند / سایبان آفتاب از شاخ سنبل می‌کند