شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 188

حرم شادی کنان بر طاق ایوان/که مروارید بر تاجش ببارند

زمین می گفت عیشی خوش گذاریم/ازین پس، آسمان گفت ارگزارند.

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال/کی ترک آبخورد کند طبع خوگرم

زهی حمیده خصالی که گاه فکر صواب/تو را رسد که کنی دعوی جهانبانی

ریاحین: گل‌های خوشبو/ جال: ظرفی از پشم بافته/ حبّه: دانه/ گرازان: جلوه‌کنان

وقیعت: بدگویی/ تکفّل: برعهده گرفتن/ گشن: گلشن/ مطاوعه: فرمان‌برداری

تخلّص: رهایی یافتن/ دها: هوشمند/ زه‌آب: چشمه/ معونت: مدد کردن

ثقت: اعتماد ‌کردن/ تگ: دویدن/ موالات: پیروی کردن/ ورطه: دشواری

سنگ روی سنگ برای ساختن ارکی به رفعت ایمان. (اتحاد و همدلی)
 

مدرس مدت‌ها بود که با این ضربه‌ها آشنایی داشت و به همین دلیل، همیشه پاسخش را در آستین داشت. (آمادۀ پاسخ گفتن بودن)
 

شب به شدت سرد بود و دل روح‌الله به حدّت گرم، «که آتشی که نمیرد همیشه در دل او بود». (امیدوار بودن)
 

کلاس سخت در خنده فرو رفته، منِ بدبخت هم دست و پایم را گم کرده ام. (خجالت کشیدن)