شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 5422

بساز با منِ رنجور ناتوان ای یار / ببخش بر من مسکین بینوا ای دوست

نمی‌رود که کمندش همی‌برد مشتاق / چه جای پند نصیحت‌کنان بیهده‌گوست

نه منظوری که با او می‌توان گفت / نه خصمی کز کمندش می‌توان رست

شراب خوردۀ معنی چو در سماع آید / چه جای جامه که بر خویشتن بدرَد پوست

خود غلط است این که او شعر فرستد مرا / خود غلط است این که کس قطره به عمان برد

ما به تو آورده‌ایم درد سر ارچه بهار / درد سر روزگار برد به بوی گلاب

خرمن دانش مراست وآن دگران خوشه‌چین / خوشه به خرمن کسی به تحفه نتوان برد

هر که را گویند باشد نوبتی در آسیا / آسمان چون نوبت ما را فرامش کرده است

به وفای دل من ناله برآرید چنانک/ چنبر این فلک شعوذه‌گر بگشایید

به جهان پشت مبندید و به یک صدمه‌ی آه/ مهره‌ی پشت جهان یک ز دگر بگشایید

سیل خون از جگر آرید سوی بام دماغ / ناودان مژه را راه‌ گذر بگشایید

خبر مرگ جگرگوشه‌ی من گوش کنید/ شد جگر چشمه‌ی خون، چشم عبر بگشایید

زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست / پیرهن‌چاک و غزل‌‌خوان و صراحی در دست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر / که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای / نصیحت همه عالم به گوش من بادست

نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان / نیم‌شب دوش به بالین من آمد بنشست