شرکت در آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 17: خنده‌ی تو | آزمون شماره 546

دلم می خواهد جهان را زیر پا گزارم تا مگر روزی به سرحدّ جهان خلقت فرود آیم.

ستارگان راه هزار ساله را در دل افلاک می پیمایند تا به سرمنزل غایی خود برسند.

به سوی آخر دنیا می روم. می خواهم بدان جا روم که دیگر در آن زی حیاتی نفس نمی کشد. 

ای فکر دور  پرواز من! بالهای عقاب آصایت را از پرواز بازدار و همینجا لنگر انداز.

آنچه او نوشیده بود از صاف و درد / او به تفصیلش یکایک برشمرد

آن که همی گندم سازد ز خاک / آن نه خدای است که روح شماست

هر که را که او را مقبل و آزاد خواند / او عزیز و خرم و دلشاد ماند

عشوه‌ای از لب شیرین تو دل خواست به جان / به شکرخنده لبت گفت مزاری طلبیم

در این شعر نقش تبعی دیده می‌شود.

حذف فعل به قرینه در شعر صورت گرفته 

جمله با الگوی «نهاد + مفعول + مسند + فعل» در عبارت وجود دارد.

جملهٔ غیر ساده در شعر است.

که روزگار گهی تلخ بود و گه شیرین / ولیک حیف که آن تلخ بود، نی شیرین

شراب تلخ دارد عیش شیرین در قفا صائب / مگردان رو ترش از باده‌ی تلخ نصیحت‌ها

 زهر است بی‌تبسم شیرین شراب تلخ / با بخت شور چند توان خورد آب تلخ

تلخی شیرین مرا خوش‌تر از هر چند قند بود / گرچه روگردانی خسرو دل شیرین شکست