که آمد سپاهی چو کوه گران/همه رزمجویان گندآوران

گفت که تو شمع شدی، قبلۀ این جمع شدی/جمع نی‌ام، شمع نی‌ام، دود پراکنده شدم

بر سر آنم که گر ز دست برآید/ دست به کاری زنم که غصّه سر آید

مروّت نباشد بر افتاده زور/ برد مرغ دون دانه از پیش مور

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم/ جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

در محبت داده‌ام آیینه دل را جلا / پخته‌ام در آتشی سودای خام خویش را

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست/ کجا رویم بفرما از این جناب کجا

حافظ مرید جام می است ای صبا برو/ وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس/ کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر/ به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین‌کار شهرآشوب/ چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند / جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

تن از خوردن غم گدازش گرفت / چنین لقمه‌ای قوت جان را بود

ناله زیر و زار من زارتر است هر زمان / بس که به هجر می‌دهد عشق تو گوشمال من

از آن پس که بسیار بردیم رنج / به رنج اندرون گرد کردیم گنج

ای سینه که دردمندی از غم / هم زانوی غم دوات جویم

وزن، عاطفه، لحن

وزن، لحن، عاطفه

لحن، عاطفه، وزن

لحن، وزن، عاطفه

مرا با دوست ای دشمن وصال است        تو را گر دل نخواهد دیده بردوز

شبان دائم که از درد جدایی                   نیاسودم ز فریاد جهان سوز

دهل‌زن گو دو نوبت زن بشارت              که دوشم قدر بود امروز نوروز

مبارک‌تر شب و خرّم‌ترین روز                به استقبالم آمد بخت پیروز