نمونه سوال علوم و فنون ادبی 2 - درس هشتم : پایه های آوایی همسان (2) | استاد حمیدرضا نعمتی

هر کو نصیحت می‌‌کند در روزگار حسن او/ دیوانگان عشق را دیگر به سودا می‌‌برد

یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا/ یار تویی غار تویی خواجه نگه دار مرا

من خمشم خسته گلو عارف گوینده بگو/ زآنکه تو داوود دمی من چو کهم رفته ز جا

دیده‌ی سیر است مرا جان دلیر است مرا/ زهره‌ی شیر است مرا زُهره‌ی تابنده شدم

خوشا رهنوردی که چون صبح صادق/ نفس راست چون کرد گردد روانه

تو مپندار کز این در به سلامت بروم/ دلم اینجاست بده تا به سلامت بروم

عشق تو بربود ز من مایه مایی و منی/ خود نبود عشق تو را چاره ز بی خویشتنی

مگردان غریب از درت بی نصیب/ مبادا که گردی به درها غریب

مزن بانگ بر من که این است جرمم/ که خورشید خواندم به بانگ بلندت

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل/ رباید همی صبر و آرام دل

خلد گر به پا خاری آسان برآید/ چه سازم به خاری که در دل نشیند

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم/ چو دیدم مرا فتنه تو بی‌‌وفایی

چو از این هوش برستی به مساقات و به مستی / دهدت صد هش دیگر کرم باده‌فروشت (U--U--U--U-)

درِ اندیشه ببستم قلم وهم شکستم/ که تو زیباتر از آنی که کنم وصف و بیانت (UU--UU--UU--UU--)

می‌کشد آن شه رقمی دل به کَفَش چون قلمی/ تازه کن اسلام دمی خواجه رهاکن گله را (--U---U---U---U-)

امشب سبک‌تر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را / یا وقت بیداری غلط بوده است مرغ  بام را (-UU--UU--UU--UU-)

دو

سه

چهار

یک