بگفتا جان فروشی در ادب نیست / بگفت از عشق بازان این عجب نیست 

حق ستون این جهان از ترس ساخت / هر یکی از ترس جان در کار باخت

بگفت او آنِ من شد زو مکن یاد / بگفت این، کی کند بیچاره فرهاد؟

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود / هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود 

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آن گه که باشم خفته در خاک

چو چشم مست تو خواجه به حشر یاد کند / ز خوابگاه عدم نیمه مست برخیزد

بگفت از دل شدی عاشق بدین سان ؟ / بگفت از دل تو می گویی من از جان

اکنون که شدی عاشق و بد روز ای دل / تن در ده و جان کن و جگر سوز ای دل

امید هست تو را مهربان ما سازد / همان که آتش سوزنده را گلستان کرد  

به نواله هزار محرم هست / به گه ناله نیم محرم نیست 

اگر هست مرد از هنر بهره ور / هنر خود بگوید نه صاحب هنر 

گر در بلای غربت آواره وطن را / چیزی به از وطن هست مکتوب دوستان است

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش دار / که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود 

هر زمان بر سر فرزند سخن می لرزم / در جهان کیست که دلبسته اولاد نشود ؟ 

منصور راستینم ، جانم در آستینم / بِستان و کن چنینم ، در عشق باور ای عشق 

احوال گنج قارون ، کایّام داد بر باد / در گوش گل فروخوان ، تا زر نهان ندارد 

دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات / مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش

با محتسبم عیب مگویید که او نیز / پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است

و اعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند / چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند

محتسب شیخ شد و فسق خود  از یاد ببُرد / قصّهً ماست که در هر سر بازار بماند