فیلم فارسی 1 - درس دهم: دریادلان صف‌شکن | استاد عزیزاله عبدلی

تا تو با منی زمانه با من است / بخت و کام جاودانه با من است 

تو تا کجای جهان بی‌قرار این عشقی؟ / ودر کجای زمانه شعله می‌کشد عطشت؟

من تا تو تا همیشه‌ی چشمت شتافتم / رویایی از امید بر این عشق بافتم 

دلا تا کجا گرم لبخند باشم؟ / اسیر هرات و سمرقند باشم 

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید / قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

تا نسوزد برنیاید بوی عود / پخته داند کاین سخن با خام نیست

قضا گفت گیر و قدر گفت ده / فلک گفت احسنت و مه گفت زه

گویند مگو سعدی چندین سخن از عشقش / می‌گویم و بعد از من گویند به دوران‌ها

پیرمردان محترمانه به حرف جوانان گوش می‌دادند و جوانان صمیمانه به پیران عشق می‌ورزیدند.

جوانان به نگاهشان دل سیاهی را می‌کاویدند تا از اعماق تاریکی‌ها خاطرات روشن را به یاد آورند.

می‌کوشید که نفاق و خودپرستی و جنایت را از میان بردارد و نهال یکتاپرستی و صفا و وفا بنشاند.

آن‌گاه که رشته‌ای نامرئی قلب‌های همه را به هم پیوند می‌داد میان آن‌ها عشق، دوستی و برادری موج زد.

رزمندگان وصیت‌نامه می‌نویسند: «حق الله را خدا می‌بخشد.»

اما در اینجا ، در این ساعات همه چیزهای معمولی حقیقتی دیگر می‌یابند.

در معرکه قلوب مجاهدان ، آرامشی که حاصل ایمان است ، حکومت دارد.

مجاهدان ، علم‌داران آن تحول عظیمی هستند که انسان امروز را تغییر می‌دهد.